| POWSTANIE ARKUSZA |
| |
|
Arkusz powstał na zapotrzebowanie fizyków, inżynierów. Nawet pierwsze arkusze, jeszcze bardzo proste, były projektowane przez swoich użytkowników. Arkusz miał być narzędziem które ułatwia żmudne obliczenia. I rzeczywiście, zadania te arkusz wypełnia świetnie. |
| MOŻLIWOŚCI |
| |
|
Za pomocą arkusza kalkulacyjnego można, jak wskazuje sama nazwa, kalkulować, czyli wyliczać różne wartości, obliczać wzory, wyznaczać wartości funkcji. Funkcję po jednym wpisaniu można przekopiować i wykonac kilkaset a nawet kilka tysięcy podobnych wyliczeń na różnych liczbach. Co ciekawsze, możemy wyliczać wartości jedne, w zależności od innych. Przy zmianie wartości, również końcowy wynik ulega zmianie.
|
| wpisy |
|
Oprócz możliwości prostych obliczeń mamy przygotowanych około trzech setek typowych funkcji, od prostych matematycznych np. do obliczania pierwiastka, średniej itd., aż do skomplikowanych finansowych do np. wyliczania odsetek od kredytu i bardzo pracochłonnych funkcji statystycznych.
Formuły (wzory) wpisujemy zawsze rozpoczynając od znaku równości np. =(56-29)/43. Daty wpisujemy w formacie rok-miesiąc-dzień np. 2003-01-12 albo dzień.miesiąc.rok np. 12.01.2003. Pozostałe elementy wpisujemy jak w edytorze, pamiętając o tym, żeby wpisywać w osobne komórki liczby, w osobne daty itd. Nie łączymy różnych elementów!
W każdą komórkę można wpisać liczbę, napis, wzór, datę i czas. Pamiętajmy przy tym, że zawartość komórki (to co jest wpisane) różni się od tego, co widzimy, czyli od wartości. Czasami w takich przypadkach możemy zrobić błąd, którego nie dostrzegamy, jak np. na górze w komórce jest wpisana liczba 778,349778, a wyświetla się 778,35. Pamiętajmy o odpowiednim zaokrąglaniu wyników!
|
| skoroszyt |
|
Kiedyś arkusz składał się z jednej "płachty", potrzeby jednak rosły. Teraz uruchamiając program "arkusz kalkulacyjny" mamy do dyspozycji cały skoroszyt, gdzie jest dostępnych wiele arkuszy. Wyobraźmy sobie, że podobne tabele umieszczamy w jednym skoroszycie, 12 arkuszy do podobnych obliczeń na każdy miesiąc, z których to danych możemy w każdej chwili skorzystać w obliczeniach. Arkusze te wybieramy klikając na nie myszką, albo skrótem Ctrl-PageUp i Ctrl-PageDown.
|
| adresowanie |
|
Adresowanie komórek.
Arkusz składa się z komórek. Każda komórka ma swój adres. Adres komórki składa się z litery bądź dwóch liter (A...Z,AA..AZ,BA..BZ,...,IA..IV) "numerujących" kolumny i z numeru wiersza (1..32000). Przykładowe adresy komórek: A456 , AB7800 . W różnych arkuszach adresy komórek wygladają podobnie, arkusze mogą się różnić jedynie liczbą wierszy.
Komórka B2 leży w przecięciu kolumny B i wiersza 2.
Wartość a zawartość.
W przykładzie powyżej zawartością komórki B4 jest formuła, czyli wzór. Od wartości komórki B2 (45) odejmujemy wartość komórki B3 (23). W komórce B5 będzie wyliczona wartość 22. Również wyświetla się liczba 22.
Nie zawsze jednak jest tak prosto. Czasami wyświetlony wynik działania jest różny od wartości komórki.
Zawartością jest wzór =B2/B3 (podziel B2 przez B3). Czy wartością jest liczba 0,43? Nie! Wystarczy wcisnąć przycisk  i widzimy już wtedy liczbę dokładniej, bo z dokładnością do trzech miejsc po przecinku, to jest 0,429. Jeszcze raz zwiększamy dokładność wyświetlania i mamy już 0,4286. Wartość wyliczona w komórce jest dość dokładna, ale wyświetlanie mamy ustawione na dwie cyfry po przecinku i często nie znajdujemy takiego błędu, zastanawiając się co jest nie tak. Gdyby trzeba było zaokrąglać wyniki do dwóch miejsc po przecinku, to obliczenia trzeba zaokrąglać funkcją zaokr . Otrzymalibyśmy następujący wzór: =zaokr(B2/B3;2) . Obliczony wynik będzie miał już tylko zera od trzeciego miejsca po przecinku i tak też będzie się wyświetlał. To co widzimy, będzie tym, co mamy wyliczone w komórce.
|
| ADRESOWANIE BLOKÓW |
| |
|
Przykład 1.
Czasami potrzebujemy wyliczyć jakąś funkcję z obszaru, najczęściej jest to suma wyliczana z kolumny lub wiersza. Nazwijmy taki ciągły obszar arkusza blokiem.
W tym przykładzie wyliczymy sumę z kolumny. Sumujemy wartości komórek od B3 aż do B10, to jest: B3, B4, B5, B6, B7, B8, B9, B10.
Piszemy wzór zaczynając od znaku równości, potem nazwę funkcji i w nawiasach argumenty. W naszym przypadku, ponieważ obliczamy sumę wartości z komórek występujących obok siebie, adres bloku jest B3:B10. Znak dwukropka oznacza obszar ciągły arkusza, czyli wszystkie komórki od... do....
Przykład 2.
Obliczmy teraz sumę z wiersza.
Podobnie adresujemy wiersz: od A3 do C3 czyli w zapisie w arkuszu A3:C3.
Przykład 3.
Obliczmy sumę z nieregularnego obszaru.
Obliczamy sumę z dwóch wierszy A3:C3 i A5:C5 i pojedynczej komórki A7. Wszystkie obszary oddzielamy znakiem średnika. Suma ta ma więc trzy argumenty A3:C3;A5:C5;A7.
Kiedy średnik a kiedy dwukropek? Średnikiem odzielamy zawsze argumenty od siebie, a dwukropek służy do zaznaczania obszaru ciągłego, jak wiersz, czy kolumna.
Jak zaznaczyć prostokąt?
Przykład 3.
Podajemy dwa przeciwległe wierzchołki takiego prostokąta, unówmy się, że będziemy podawać lewy górny i prawy dolny róg, więc w tym przypadku A3 i C7. Blok ten ma adres A3:C7. |
